Srpski građanski zakonik (Законикъ грађанскій за Княжество Србско) je donet 25. marta 1844. godine i predstavlja prvu i jedinu sveobuhvatnu kodifikaciju civilnog prava u Srbiji. Godišnjica njegovog donošenja predstavlja značajan događaj u istoriji pravnog sistema Srbije. Ovaj zakonik je usvojen tokom takozvanog perioda Ustavobranitelja u Kneževini Srbiji, odnosno tokom vladavine Aleksandra Karađorđevića. Njegovo donošenje predstavljalo je važan korak ka stvaranju pravnog sistema u mladoj kneževini, ali i korak u stvaranju moderne evropske pravne tradicije kao tek četvrti pravni dokument ove vrste donet na Evropskom kontinentu.
Naredbu o pisanju zakonika je doneo Miloš Obrenović 1837. godine, a njegovi autori Jovan Hadžić i Vasilije Lazarević su se u svom radu ugledali na, do tada jedine takve dokumente drugih evropskih zemalja, francuski, austrijski, i holandski. Srpski građanski zakonik je bio prvi sveobuhvatni zakonik koji je regulisao civilno pravo u Srbiji. Njegovo usvajanje je imalo za cilj da unapredi pravnu sigurnost, olakša poslovanje i promoviše pravnu jednakost građana. Značaj ovog zakonika se ogleda u njegovom uticaju na dalji razvoj pravnog sistema Srbije. On je postavio osnovne principe koji su kasnije razvijeni i unapređeni kroz niz zakona i reformi. Takođe, on je imao veliki uticaj na pravne sisteme drugih zemalja u regionu, koji su ga uzimali za primer prilikom reformi njihovih pravnih sistema.
Sa određenim izmenama Srpski građanski zakonik će činiti osnovu pravnog sistema Srbije sve do 1946. godine. U današnje vreme, iako je zamenjen novim zakonima, njegov značaj kao temelja modernog srpskog pravnog sistema ostaje neosporno veliki. Godišnjica njegovog donošenja je prilika da se podsetimo njegovog doprinosa pravnoj kulturi Srbije i da se istakne njegova uloga u formiranju principa pravne države u Srbiji.